مفهوم و مؤلفه های «هویت» در دورۀ ساسانی | ||
| پژوهش در تاریخ | ||
| دوره 13، شماره 1 - شماره پیاپی 34، شهریور 1402، صفحه 56-87 اصل مقاله (6.15 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| نویسندگان | ||
| میثم لباف خانیکی* 1؛ زینب ولی زاده قره آغاجی2؛ سارا محبوبی2؛ مریم صفری2 | ||
| 1'دانشگاه تهران، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، گروه باستان شناسی | ||
| 2دانشگاه تهران، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، گروه باستان شناسی | ||
| چکیده | ||
| دولت ساسانی از اوانِ به قدرت رسیدن اردشیر بابکان در نیمۀ اول قرن سوم میلادی، هویت ایرانی را مبنایی برای تحکیم پایه‌های حکومت قرار داد و به منظور ترویج و تبلیغ آن از مؤلفه های مختلف اجتماعی، سیاسی و دینی بهره جست. بر این اساس، از عواملی چون دین، تبار و خاندان و میراث فرهنگی باقی مانده از گذشتگان به عنوان مقوّم های هویت بهره گرفته شد. پادشاهان ساسانی در برساختن مفهوم هویت از خاطرات مشترک تاریخی و باورهای اساطیری ایرانیان بهره بردند و سلسلۀ حکومتگر خود را به عنوان نمودِ تداوم سنت های ایران باستان، که نزد عامۀ مردم مشروعیت داشت، معرفی کردند. در راستای تبلیغ و تلقین این نظام هویتی، انواع و اقسام ابزارهای فرهنگی مثل سکه، نقش برجسته، کتیبه و معماری به خدمت گرفته شد. به این ترتیب هویت موضوعۀ ساسانیان چنان در نظام فکری ایرانیان نهادینه شد که پس از سقوط ایشان نیز مبنای عمل امرا و سلاطین مسلمان حاکم بر ایران قرار گرفت. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| هویت؛ دورۀ ساسانی؛ مشروعیت سیاسی؛ نقش برجسته ساسانی | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 199 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 313 |
||